… tworzę niejawną grupę „Subtelna w obiektywie”, gdzie działam przez 28 dni, i gdzie na finiszu czeka mnie niespodzianka. Bo dołącza kolejna Subtelna, dzięki której podczas ostatnich nagrań wyraźnie czuję doładowanie mocy (…) A potem organizuję kolejne grupy. I dzisiaj już regularnie pomagam oswoić wideo tym, dla których to kaszką z malinami nie jest.
I, gdy słyszę gorące rytmy, to budzą się we mnie iskry życia tak, że siedząc na kanapie nogami przebieram jakbym już była na parkiecie.
I za każdym kolejnym poznanym utworem odważam się w domowych pieleszach na coraz to więcej. I tak, aż do soboty 21 stycznia 2023 roku, kiedy odpalam komputer i…
Bo jeziorniany „rejs”, to dla niej rytuał domykający przejście od tego, co przeszłe i ściągające w dół, do tego, co unosi i ubogaca. A zaczyna się od wdechów wypełniających ją światłem, spokojem i miłością od czubka głowy po pięty. I wydechów, w których z wypuszczanym powietrzem żegna, to, co trudne, smutne i bolesne. Uniesiona i szczęśliwa patrzy na…
Dzień, w którym lato 2020 roku sapie i dyszy…
w starterach, 13 czerwca. Przyroda bucha świeżością i obfitością pąków pachnąc przy tym na każdym kroku w drodze do…
Bo raz na ile tysięcy przypadków taka sytuacja się przydarza?
Tyle, że jestem w niej jak żuczek wywrócony na plecy w oczekiwaniu na…
I nie zdążając wymyślić, na co, dostrzegam poruszenie wśród tych, którzy byli kilka kroków przede mną…
Błękitne ślepka przeglądające się w moim sercu. Zabawne uszka i rozgrzewające moje uda ciałko sześciotygodniowego szczeniaka to…
miłość od pierwszego wejrzenia. Impuls, który w sekundę odziera mnie z zatwardziałej postawy i myślenia o ludziach, którzy…
Uśmiecham się, bo nie ma to, jak gadać, o tym, co trudne w trakcie tego realizacji, czyli incepcja. A to już dla mojego mózgu zupełnie inna para kaloszy. Nowe wyzwanie, w które bezdyskusyjnie wkręcam się na maksa.
Czyli w mgnieniu oka zaczynam wszystko planować i do prezentacji dobierać kolejne gadżety. Towarzyszą mi przy tym…
Po czym, do moich uszu dochodzi zatroskany głos akademickiego nauczyciela, „przecież Pani to wie!”. Na co moje szare komórki zdumione nieruchomieją jeszcze bardziej, a po sekundzie odzyskują werwę. Gardło odkorkowuje się i zaczynam dzielić się tym, co przez cały semestr na zajęciach wprowadza mnie w zdumienie i zachwyt. Egzamin zdaję na pięć, tylko…
