Podzielona radość cieszy podwójnie!
Współzależność.
Zaufanie.
Wymiana.
Harmonia.
Współpraca.
Partnerstwo.
Rozwój.
Sens.
Świętowanie.
Wdzięczność.
Wybieram żyć!
Nie stać mnie teraz na błąd. A z pomocą mam szansę zrobić i więcej i szybciej. Mam szansę odpowiedzieć na apel dzieci. Chyba, że się mylę co do swoich przeczuć. Może przesadzam? To też chcę to wiedzieć. Chcę wiedzieć, że zrobiłam co w mojej mocy.
Działania w internecie na większą skalę są dla mnie jak ocean, przed którym stoi Calineczka w skorupce orzecha. Ale gdy na horyzoncie widzę Twój tankowiec to nabieram powietrza i mówię sobie: “ZROBIĘ TO!” Nawet jeśli nie od razu, to zrobię.
Priorytet rodzicielski.
Wszystko jest najważniejsze! To, że dziecko nie mówi i to, że nie je i to, że się nie bawi i, że…
Tak często z tych powodów serce ściska smutek i żal. Łapie pustka, bezsilność, zmęczenie, a i nierzadko iskrzący gniew.
Jak wyjść z tej huśtawki emocjonalnej i spokojnie dziecku torować drogę NAPRZÓD?
Od czego zacząć? Bo przecież nie da się, z równą dociekliwością, wszystkim zająć się naraz.
Współpraca podążająca.
Wzajemna troska o rzeczywiste potrzeby osób zaangażowanych w proces wspierania dziecka, ma dla mnie niezwykły sens.
I nie mówię, że będzie łatwo, gładko, że wszystko pójdzie jak po sznurku. Ale, że będzie niezwykle prawdziwie. Wyjątkowo i jedyne w swoim rodzaju. I choć wiem, że takie podejście jest w pewnym stopniu nowatorskie. Potrzebuje odwagi, uwagi, czasu, wysiłku, cierpliwości, wyrozumiałości i życzliwości, głęboko w nie wierzę.
Pierwsze planowanie.
Jak najlepiej pomóc dziecku w tym co najczęściej to go chyba po prostu przytłacza. Jak mu pokazać świat skoro niemal wszystkiego odmawia, krzyczy, ucieka?
I nigdy nie wiadomo czy za chwilę znowu nie będzie kolejnej awantury.
Jak w tym być trochę niewidoczną.
Ale za to z sercem wypełnionym
Dumą?!
Radością.
Szczęściem…
Chcę bo potrzebuję.
“Nawet kiedy jestem przygnieciona/y przeciwnościami i trudnymi emocjami, chcę brać pełną odpowiedzialność za moje uczucia, moje zachowanie, moje życie. Jeśli zauważę, że oddaję swoją moc innym ludziom czy większym siłom albo postrzegam ją przez pryzmat mojej przeszłości lub etykiet, jakie sobie nadaję, chcę szukać wsparcia, by odnaleźć w sobie moc dokonywania wyborów i żyć w zgodzie z moimi pragnieniami, a także prosić o to, czego chcę.” Miki Kashtan
Dać sobie pomóc.
Upadam nie mniej niż Każdy, a czasu mam nie więcej niż Ktoś.
To takie oczywiste, że trawa nie urośnie szybciej przez to, że będziemy za nią ciągnąć. A żeby coś komuś dać, najpierw samemu trzeba mieć. Oczywiste do czasu, gdy trzeba wewnętrznej ciszy i dać sobie pomóc.
Agnieszka Kaźmierczak
Tuż po diagnozie.
Mamo dzieciątka – Posyłam Tobie ogrom łagodności i wyrozumiałości dla Ciebie samej. Pewnie przyda Ci się też siła i cierpliwość, by działać pomimo zagubienia czy potknięć. Najlepiej jak to możliwe. To bardzo ważne, byś TERAZ zadbała też o siebie. Każda zmiana to wysiłek. Masz prawo iść przez nią w swoim tempie i na swój sposób.
Głośny szept.
Nazywam się Agnieszka Kaźmierczak i pomagam rodzicom, dzieci rozwijających się w spektrum autyzmu lepiej się rozumieć i łatwiej żyć.
Gdy trzeba, pomagam też dzieciom być bardziej zrozumiałymi dla ich troskliwych rodziców.
Komunikacja serca mamy.
Każdy ma swój zestaw brylantów mocy dla swojej pociechy. I to bez względu na wszystko. Dla niektórych są to: radość, entuzjazm, czułość, energia, akceptacja, moc, zaufanie i inne. Może zdenerwujesz się czytając, że najlepszym co możesz zrobić dla dziecka, to zadbać o siebie.
To naprawdę nie jest egoizm!
Wzmacniając siebie dopełniasz obietnicę: „Jestem i będę! Mama!”