Kategoria: Moje historie

Tak samo w pracy z dziećmi. Jakie to byłoby piękne, gdyby wszyscy pamiętali, by dać im czas na oswojenie z nową osobą, miejscem, sytuacją.

Zgnieciona, dematerializuję się natychmiast. Nic więcej nie chcę słyszeć! A to przecież jedynie śpiewanie. Jedna nie/umiejętność. Słowa mają moc.

„Bo! Bo ja kiedyś chcę! Wozić konie!!!”
To moje wielkie marzenie. Teraz w głowie niepewność, a serce z ekscytacji wyskoczyć chce, bo nie wiem, jak mi pójdzie…

Nadchodzi poranek zaplanowanej grudniowej niedzieli. Jest szaro, buro i ponuro. Wiem, że muszę TAM jechać sama.

„Wie pani, że nie muszę tego robić? Ale nie stanę pani na drodze.

Wiem, jak ważne jest, by iść za sercem”.

Wsiadam dziarsko, ale gdy drzwi robią ostatnim polskim powietrzem psssst i liczni odprowadzacze machają rękami na pożegnanie…

Podwajam radość, ze swobodnie umytych naczyń, samodzielnie wyrzuconych śmieci, zrobionych zakupów, ze spaceru, z kąpieli, upieczonego ciasta.