Czerwiec 2008 roku. Kończę etatowy staż w szkole specjalnej dla dzieci z autyzmem. To jest dziesięć lat od ukończenia studiów i deklaracji, że od razu będę nauczycielką.

W pierwszej placówce, kilka lat wcześniej pani dyrektor na moją prośbę o rozwiązanie umowy po pierwszym semestrze marszczy czoło z niezadowoleniem. I podpisując ją mówi, „Wie pani, że nie muszę tego robić?

Ale nie stanę pani na drodze... Wiem, jak ważne jest, by iść za sercem!”. I w tej samej chwili obu nam żal zaciska obręcz na gardle. Bo jestem zaangażowanym pracownikiem. I bardzo lubię swoich uczniów. Jednak podejmuję tę niezwykle dla mnie trudną decyzję, bo chcę podążyć za utraconą pasją.

Życie płynie dalej. A my w pełnym porozumieniu bierzemy odpowiedzialność za sytuację. Łączymy siły tak, żeby dzieci i ich rodzice jak najszybciej poznali nową wychowawczynię. I bym zdążyła wszystko przekazać.

Tak też się dzieje. Dzięki czemu wyrzuty sumienia, czy też poczucie winy łagodnie zmienia się w tryskającą radość. Bo czekają na mnie konie. A z nimi posada instruktora jazdy konnej i hipoterapii. Wracam do żywiołu, który...

kilka miesięcy wcześniej odchodzi wraz z szefem zmieniającym siedzibę ośrodka rehabilitacyjnego o siedemdziesiąt kilometrów dalej. Moje szczęście, niestety rozbija się o prawa nowego pracodawcy, który zwleka z umową. No cóż! Teraz już odwrotu nie ma. Miało być tylko pięknie. A... 

jest zwyczajnie, pracowniczo. Czasem trudno. Mięśnie bolą. Oczy płaczą a dusza chciałaby mieć wolne po południe. Za to...

są konie i zadowoleni klienci. Potem zmiana pracy, nieszczęśliwy upadek ze spanikowanego wierzchowca. I ośmiomiesięczne zwolnienie lekarskie bez pewności, że odzyskam sprawność pozwalającą mi realizować pasję. A...

w moim życiu to taki czas, kiedy stanowczo i dumnie mówię, że bez koni coś, by we mnie na zawsze zgasło. I w ogóle nie przeczuwam, że te słowa są jak iskra samospełniającej się przepowiedni. Bo...

przewijając czas kilka lat dalej. Mój wewnętrzny motor, niespożyta energia i optymizm gaśnie 12 stycznia 2018 roku.

Wtedy, nieoczekiwanie odchodzi moja klacz, Fryga. Jestem z nią w leśnej stajence do ostatniego bicia serca. Po ciężkiej nocy, na cito wjeżdża weterynarz. Na moją prośbę wszystko mi tłumaczy, choć nie jestem w logicznym kontakcie. Po czym... cudownie milknie.

Jestem niema jak kamera, która mechanicznie rejestruje najmniejszy ruch czegokolwiek. Szelest, zapach stajni, lekarstw, temperaturę powietrza, kolejne wierzgnięcia konia, golenie kawałka sierści, dezynfekcję i wenflon. I te kolejne wstrzyknięcia i... ciszę.

Pani jest delikatna i uważna na każde poruszenie. Nagle patrzę...

… z niedowierzaniem! Pani głaszcze Frydzię. Widzę to kątem oka. Przełykam szloch. Rozczulam się. Ten moment jest najważniejszy.

Obca osoba jednym gestem daje mi absolutne wsparcie i zrozumienie. Moje serce, choć pęka z bólu to zalewa też wdzięczność! Bije jak oszalałe. Przymykam oczy. To chwila doświadczania misterium życia, gdy się kończy. Jestem jak w transie, nieobecna tak normalnie.

Raczej gdzieś tam, przed Tęczowym Mostem. Szukam spokoju i delikatności. To jest trudny czas, ale ja dokładnie wiem, czego teraz potrzebuję. I umiem o to poprosić tak, jak i postawić granicę, gdy coś burzy harmonię smutku. Chcę intymności!

Stan odrętwienia trwa kilka miesięcy. Bo trudno pogodzić się z rozerwaną relacją. Przyjąć stratę wyczekanego, spełnionego marzenia i planów pełnych nadziei. Nie ma dobrego pocieszenia.

To mój piękny, złoty koń. Mądry, doświadczony życiem, nauczyciel szacunku, słuchania, autentyczności...